اخبارورسانه

فوبیای فضای بسته، که به آن کلاستروفوبیا گفته می‌شود، نوعی اختلال اضطرابی است که در آن فرد از قرار گرفتن در فضاهای بسته یا محدود احساس ترس و وحشت شدید می‌کند. این ترس می‌تواند به قدری شدید باشد که فرد را از انجام فعالیت‌های روزمره مانند سوار شدن در آسانسور، رانندگی در تونل، یا حضور در فروشگاه‌های شلوغ بازدارد.

 شیوع فوبیای فضای بسته:

فوبیای فضای بسته، یکی از شایع‌ترین اختلالات اضطرابی است. تخمین زده می‌شود که حدود 2 تا 5 درصد از افراد در طول زندگی خود این اختلال را تجربه می‌کنند.

عوامل خطر فوبیای فضای بسته:

عوامل متعددی می‌توانند خطر ابتلا به فوبیای فضای بسته را افزایش دهند، از جمله:

• ژنتیک: اگر سابقه خانوادگی اضطراب یا فوبیا دارید، احتمال ابتلا به فوبیای فضای بسته در شما بیشتر است.
• تجربیات traumatique: تجربیات traumatique در دوران کودکی، مانند گیر افتادن در فضای بسته، می‌تواند منجر به فوبیای فضای بسته در بزرگسالی شود.
• استرس: استرس مزمن می‌تواند خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی، از جمله فوبیای فضای بسته را افزایش دهد.
• برخی از بیماری‌های خاص: برخی از بیماری‌های خاص، مانند بیماری پانیک و افسردگی، می‌توانند خطر ابتلا به فوبیای فضای بسته را افزایش دهند.

 علائم و نشانه‌های فوبیای فضای بسته:

علائم و نشانه‌های فوبیای فضای بسته می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• احساس ترس و وحشت شدید: هنگامی که فرد در فضای بسته یا محدود قرار می‌گیرد، احساس ترس و وحشت شدید می‌کند.
• تنگی نفس: فرد ممکن است دچار تنگی نفس، نفس نفس زدن یا احساس خفگی شود.
• تپش قلب: تپش قلب و افزایش ضربان قلب از علائم شایع فوبیای فضای بسته است.
• تعریق: تعریق زیاد، به خصوص در کف دست‌ها و پیشانی، از دیگر علائم این اختلال است.
• لرزش: لرزش بدن، به خصوص در دست‌ها و پاها، از علائم شایع فوبیای فضای بسته است.
• سرگیجه: فرد ممکن است دچار سرگیجه، سبکی سر یا احساس غش شدن شود.
• حالت تهوع: حالت تهوع و استفراغ از علائم شدید فوبیای فضای بسته است.
• احساس وحشت از مرگ: در موارد شدید، فرد ممکن است احساس وحشت از مرگ داشته باشد.

 تشخیص فوبیای فضای بسته:

تشخیص فوبیای فضای بسته توسط یک متخصص بهداشت روان مانند روانپزشک یا روانشناس انجام می‌شود.

متخصص برای تشخیص این اختلال، از مصاحبه با فرد، پرسش و پاسخ و معاینات فیزیکی استفاده می‌کند.

در برخی موارد، ممکن است از آزمایش‌های روانشناختی نیز برای تأیید تشخیص استفاده شود.

 درمان فوبیای فضای بسته:

درمان قطعی فوبیا   وجودندارد اما می توان آن را کنترل کرد .کنترل فوبیای فضای بسته معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های درمانی مانند روان‌درمانی و دارو درمانی است.

روان‌درمانی:

• رفتار درمانی شناختی (CBT): CBT به فرد کمک می‌کند تا افکار و باورهای منفی خود را در مورد فضاهای بسته شناسایی و اصلاح کند.
• مواجهه درمانی: در این روش، فرد به تدریج در معرض فضاهای بسته قرار می‌گیرد و یاد می‌گیرد که چگونه با ترس و اضطراب خود مقابله کند.

دارو درمانی:

• داروهای ضد اضطراب: داروهای ضد اضطراب می‌توانند به کاهش علائم اضطراب مانند تپش قلب، تعریق و لرزش کمک کنند.
• داروهای ضد افسردگی: در برخی موارد، ممکن است از داروهای ضد افسردگی برای درمان فوبیای فضای بسته استفاده شود.

پیشگیری از فوبیای فضای بسته:

هیچ راه حلی قطعی برای پیشگیری از فوبیای فضای بسته وجود ندارد. با این حال، اقداماتی وجود دارد که می‌توانید برای کاهش خطر ابتلا به این اختلال انجام دهید:

• مدیریت استرس: استرس می‌تواند خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی را افزایش دهد. بنابراین، مدیریت استرس از طریق روش‌هایی مانند ورزش، مدیتیشن و یوگا می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به فوبیای فضای بسته کمک کند.
• جستجوی کمک در صورت نیاز: اگر علائم فوبیای فضای بسته را تجربه می‌کنید، مهم است که در اسرع وقت به یک متخصص بهداشت روان مراجعه کنید. درمان زودهنگام می‌تواند به شما کمک کند تا بر این اختلال غلبه کنید و از عواقب منفی آن بر زندگی خود جلوگیری کنید.

نقش جامعه در حمایت از افراد مبتلا به فوبیای فضای بسته:

جامعه می‌تواند با ایجاد محیطی حمایتی و درک‌کننده، به افراد مبتلا به فوبیای فضای بسته کمک کند.

این امر شامل موارد زیر می‌شود:

• افزایش آگاهی از فوبیای فضای بسته: با افزایش آگاهی از این اختلال، می‌توان به کاهش انگ و تبعیض علیه افراد مبتلا به فوبیای فضای بسته کمک کرد.
• ایجاد محیط‌های مناسب: می‌توان با ایجاد فضاهای بازتر و تهویه‌دارتر در مکان‌های عمومی، مانند آسانسورها و فروشگاه‌ها، به افراد مبتلا به فوبیای فضای بسته کمک کرد.
• ارائه آموزش به افراد: می‌توان با آموزش افراد در مورد چگونگی کمک به افراد مبتلا به فوبیای فضای بسته، به آنها در مقابله با این اختلال و زندگی عادی و پربار کمک کرد.